با اینکه سر صبح بود، اما آلودگی هوا کاملاً محسوس بود. برج های سر به فلک کشیده، در هاله ای از دود فرو رفته بودند.
وارد سوپر مارکت شدم، مشغول خرید بودم که دخترکی دست در دست مادرش وارد مغازه شد. مغازه دار - که انگار دخترک را خوب می شناخت - رو بهش کرد به شوخی گفت: چطوری ساناز خانم؟ مدرسه ها تعطیله، خوش میگذره؟ دخترک که خوشحال به نظر می رسید، گفت: آره! خیلی کیف می ده. خدا کنه! هوا آلوده باشه و بازم مدرسه ها تعطیل بشن...
توی راه برگشت به خونه. با خودم فکر می کردم که راستی چقدر بین آرزوهای این بچه ها با آرزوهای زمان بچگی ما، فرقه...
ما همیشه از خدا برف می خواستیم تا مدرسه مون تعطیل بشه و اینا آلودگی هوا، ما زمین و آسمون رو سفید می خواستیم و اینا سیاه...
چقدر زندگی ها فرق کرده، حتی آرزوهای آدما هم فرق کرده...
یه موقعی بابام می گفت، آرزوهای زمان بچگی ما با شما خیلی فرق می کرد. آرزوهای ما به آسمونا نزدیک تر بود. می گفت: ما شبا تو آسمونا سیر می کردیم، ستاره ها رو می شمردیم، آونقدر به آسمون نگاه می کردیم تا خوابمون ببره و شماها یا پای تلویزیون خوابتون می بره یا پای کامپیوتر...
و حالا من آرزوهای بچه های امروز رو با آرزوهای خودم مقایسه می کردم. تفاوتش مثل آرزوهای بابام بود با آرزوهای من!
راستی! آرزوهای بچه های فردا چی خواهند بود؟!!
سلام
خیلی قشنگ بود اگه راست میگی خودت جواب سوالت رو بلدی
و تفاوت آرزوهای بابات با تو مثل تفاوت آرزوهای منه با تو یادش بخیر هم سن وسال تو که بودم عجب شور و نشاطی داشتم اون روزها آرزو داشتم سبیلام در بیاد اما حالا که در اومده می خوام بشه مثل همون قدیما (بشم بی سبیل ) . راستی چقدر فرقه بین نسل ما و نسل شما جوونا ......
من که اینقدر هوس کردم مثل زمانی که بچه بودم آرزو کنم و همونطور نسبت به برآورده شدنشون امید وار و خوشبین. بچه ها تو هر زمانی که باشن آرزوهاشون یه جوری صاف و بی ریاست. همینش خوبه. البته شاید آرزوهای بچه های ما خیلی خبیثانه بشه...